Tessa, policjantka ze stanu Massachusetts, zostaje aresztowana za zabójstwo swojego męża Briana i jest podejrzana o zamordowanie swojej sześcioletniej córki Sophie.  Sierżant D.D. Warren myśli, że to zrobiła. Jej były partner i kochanek, Bobby Dodge, obecnie pracujący w policji stanowej, zajmuje się sprawą, rozważając nieco bardziej wyważoną perspektywę i nawet Warren musi przyznać, że są rzeczy, które się nie zgadzają. Wstrząśnienie mózgu i siniaki na twarzy Tessy. Zaginione dziecko. Zaciekła, opiekuńcza miłość, jaką Tessa Leoni darzy swoją córkę, według wszystkich, którzy ją znają. Czy ona zabiła, czy nie? Im więcej czytałam z perspektywy policji, tym bardziej wydawało mi się, że dowody przeciwko Tessie są niepodważalne. Wyglądało na to, że sprawa jest jasna.

Ale! Nie zapomnijmy, że autorką tego kryminału nie jest jakiś żółtodziub tylko jedna z najlepszych amerykańskich - a nawet i światowych autorek kryminałów, a więc... naprzemiennie z rozdziałami przedstawionymi z perspektywy policji mamy rozdziały w narracji pierwszoosobowej, przedstawiające historię Tessy. Co tak naprawdę się stało? I ten prolog. Kilka razy go czytałam i nie mogłam pozbyć się wrażenia, że tam, między wierszami była ukryta prawda. 

Uwielbiam styl Lisy Gardner. Kochać Mocniej jest szczególnie satysfakcjonująca, ponieważ napięcie narasta i narasta niczym pędząca kula śnieżna. W porównaniu do poprzednich części w D.D. Warren można dojrzeć pewną zmianę, nie jest już taka typowo "bostońska", autorka zaopatrzyła ją w sporą dawkę wrażliwości i empatii. 

Ale to Tessa Leoni tak naprawdę zajmuje centralne miejsce w tej historii. Miała idealnego męża, którego poznała jako samotna matka podczas udziału w programie szkolenia żołnierzy i który pokochał Sophie jak własną córkę. I nagle ten idealny mężczyzna leży martwy na kuchennej podłodze.  

Kochać Mocniej wyróżnia się na zatłoczonym polu thrillerów nie tylko dlatego, że jest wspaniałą książką, ale także dlatego, że zawiera dwie fascynujące i wiarygodne bohaterki. Leoni opowiada nam swoją własną historię w pierwszej osobie, na przemian z trzecioosobową narracją śledztwa Warren. Motywy Leoni ujawniają się w trakcie książki, ale jej pasja i przekonanie wciągają nas, zanim jeszcze zorientujemy się, czy jest winna, czy niewinna. Nie możemy kłócić się z jej absolutnym dążeniem, nawet jeśli kibicujemy Warren, aby wymierzyć sprawiedliwość. To niezwykły akt żonglerki, który wymaga rzadkiego talentu. Brawo dla Lisy Gardner!