Diabeł w Białym Mieście jest przede wszystkim kroniką opowieści o dwóch mieszkańcach Chicago: pierwszym jest Architekt, Daniel Burnham, który sam zaprojektował Rookery w Chicago, miał zaprojektować Flatiron Building w Nowym Jorku, zebrał zespół najlepszych amerykańskich architektów tamtych czasów, aby stworzyć Światowe Targi w Chicago, które byłyby jeszcze większe niż te, które odbyły się w Paryżu lata wcześniej, gdy Gustave Eiffel pokazał swoją niesamowitą wieżę.

Drugim z bohaterów jest Farmaceuta, Henry Holmes, który zabił ponad dwadzieścia siedem osób (głównie młode kobiety, świeżo przybyłe do miasta), zbudował ohydne parodię wielkich budynków. Stopniowo stworzył coś, co później nazwano zamkiem morderstwa, hotelem, na parterze którego mieściło się kilka firm, a inne piętra miały znacznie bardziej złowrogie przeznaczenie. Drugie i trzecie piętro zawierało liczne pokoje i korytarze oraz tajne przedziały i przełączniki. Szczelne pomieszczenia z wylotami gazu, których celem było utrzymanie ofiary w środku. I gładka rynna prowadząca do piwnicy, gdzie czekał piec, kwas i wapno. Holmes był przystojny i czarujący w sposób, który sprawiał, że kobiety nie mogły mu się oprzeć. Był też psychopatą, który zbyt późno zwrócił uwagę Amerykanów.

W związku z tym, że Francja wysoko postawiła poprzeczkę Burnham wezwał do pomocy całą amerykańską inżynierię: trzeba było zaproponować i zbudować coś wspanialszego niż Wieża Eiffla. W grę wchodziła reputacja narodowa, a także duma obywatelska.

Erik Larson szczegółowo bada chwały i tragedie tego wielkiego przedsięwzięcia jako kronikarz na najwyższym poziomie. Bawi, nawet gdy uczy. I pozostawia tylko tyle napięcia narracyjnego, aby skłonić czytelnika do podążania jego ścieżką. Larson wie, jak zachować wystarczającą ilość informacji, aby nie uczynić drugiej połowy swojej książki tylko potwornej kulminacji. Diabeł w Białym Mieście to z pewnością wielkie osiągnięcie i nie zawaham się polecić go nikomu.